Η φωτιά που ξέσπασε στην παράνομη χωματερή παλιών ελαστικών αυτοκινήτων στην Ισπανία και ανάγκασε περισσότερους από 10.000 ανθρώπους που κατοικούν στη γύρω περιοχή να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, έφερε για άλλη μια φορά, με τον πιο σκληρό τρόπο στην επιφάνεια το θέμα της διαχείρισής τους μετά το τέλος της ζωής τους.
Και λέμε ακόμα μια φορά γιατί η ισπανική χωματερή, η έκταση της οποίας φτάνει σχεδόν τα 14 γήπεδα ποδοσφαίρου δεν είναι ούτε η μόνη που υπάρχει ούτε η πρώτη στην οποία ξεσπά φωτιά. Πριν από περίπου 5 χρόνια κατά ανάλογο είχε συμβεί και σε χωματερή ελαστικών στο Κουβέιτ, όπου υπήρχαν πάνω από 10 εκατομμύρια ελαστικά. Χαρακτηριστικό είναι πως το μέγεθός της ήταν τόσο μεγάλο που ήταν ορατή από το διάστημα.
Και λέμε ακόμα μια φορά γιατί η ισπανική χωματερή, η έκταση της οποίας φτάνει σχεδόν τα 14 γήπεδα ποδοσφαίρου δεν είναι ούτε η μόνη που υπάρχει ούτε η πρώτη στην οποία ξεσπά φωτιά. Πριν από περίπου 5 χρόνια κατά ανάλογο είχε συμβεί και σε χωματερή ελαστικών στο Κουβέιτ, όπου υπήρχαν πάνω από 10 εκατομμύρια ελαστικά. Χαρακτηριστικό είναι πως το μέγεθός της ήταν τόσο μεγάλο που ήταν ορατή από το διάστημα.
Γεγονός είναι πως τα λάστιχα των αυτοκινήτων είναι από τα πιο δύσκολα προϊόντα προς διαχείριση, όταν αφαιρεθουν και θεωρηθούν άχρηστα. Οι λόγοι για αυτό είναι αφενός η σύνθετη κατασκευή τους, καθώς αποτελούνται από πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους υλικά -μεταξύ αυτών καουτσούκ, ύφασμα και μέταλλο- και η εξαιρετικά μεγάλη αντοχή τους, που σημαίνει πως πρακτικά δεν αποικοδομούνται από μόνα τους ποτέ.
Μια λύση θα ήταν να διαχωριστούν στα επιμέρους υλικά από τα οποία κατασκευάζονται, που στη συνέχεια θα διαχειριστούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, αλλά όπως είναι αναμενόμενο στην περίπτωση αυτή το κόστος είναι ιδιαίτερα μεγάλο.
Μια άλλη μεθοδολογία είναι η ανακύκλωση και η εκ νέου χρήση τους σε άλλη μορφή. Για παράδειγμα κόβονται σε πολύ μικρά κομμάτια και χρησιμοποιούνται ως υπόστρωμα για την κατασκευή δρόμων ή δαπέδων (ταρτάν) αθλητικών διαστάσεων ή γίνεται εκμετάλλευση του ενεργειακού τους περιεχόμενου με την καύση τους. Και εδώ απαιτούνται ειδικές εγκαταστάσεις προκειμένου να μην επιβαρυνθεί και άλλο το περιβάλλον από εκπομπές π.χ. σωματιδίων, οπότε και πάλι τίθεται το θέμα του κόστους.
Έτσι πολύ εύκολα προκύπτουν οι παράνομες χωματερές όπως αυτή στην Ισπανία, όπου το κόστος της αποκομιδής είναι συγκριτικά πολύ μικρότερο και ο κίνδυνος για το περιβάλλον, αλλά και για τους ανθρώπους πολύ μεγαλύτερος.
Το θέμα είναι πως αν δεν βρεθεί ένας πρακτικός και κυρίως οικονομικός τρόπος αποκομιδής και ανακύκλωσης το πρόβλημα θα διαιωνιστεί, μιας και όπως είπαμε τα λάστιχα των αυτοκινήτων είναι σχεδόν αθάνατα.
Μια άλλη μεθοδολογία είναι η ανακύκλωση και η εκ νέου χρήση τους σε άλλη μορφή. Για παράδειγμα κόβονται σε πολύ μικρά κομμάτια και χρησιμοποιούνται ως υπόστρωμα για την κατασκευή δρόμων ή δαπέδων (ταρτάν) αθλητικών διαστάσεων ή γίνεται εκμετάλλευση του ενεργειακού τους περιεχόμενου με την καύση τους. Και εδώ απαιτούνται ειδικές εγκαταστάσεις προκειμένου να μην επιβαρυνθεί και άλλο το περιβάλλον από εκπομπές π.χ. σωματιδίων, οπότε και πάλι τίθεται το θέμα του κόστους.
Έτσι πολύ εύκολα προκύπτουν οι παράνομες χωματερές όπως αυτή στην Ισπανία, όπου το κόστος της αποκομιδής είναι συγκριτικά πολύ μικρότερο και ο κίνδυνος για το περιβάλλον, αλλά και για τους ανθρώπους πολύ μεγαλύτερος.
Το θέμα είναι πως αν δεν βρεθεί ένας πρακτικός και κυρίως οικονομικός τρόπος αποκομιδής και ανακύκλωσης το πρόβλημα θα διαιωνιστεί, μιας και όπως είπαμε τα λάστιχα των αυτοκινήτων είναι σχεδόν αθάνατα.
Πηγή: Άρθρο του Γιάννη Σκουφή στο CNN Greece
